zaterdag 7 juni 2008

Uruzgan en Onderwijsontwikkeling

Zoals beloofd op deze prachtige zaterdagmorgen een uitvoeriger verhaal over Uruzgan. Het weer is hier werkelijk fantastisch, 28 graden en niet vochtig. Kabul ligt op een hoogte van 1.800 meter, dus het is hier niet zo warm als in het Zuiden. Kandahar is nu 40 graden en Uruzgan was zelf nog warmer.

Alvorens ik ga vertellen over Uruzgan moet ik eerst even nader ingaan op wat ik hier nu eigenlijk aan het doen ben op het gebied van onderwijsbevordering voor Save the Children (UK).

In 2005 begon SCUK met de implementatie van haar eerste Quality Primary Education Project (QPEP) dat zich richtte op Noord Afghanistan. Het idee was al volgt: er zijn vele duizenden out-of-school kinderen, die weinig perspectief hebben om naar de normale lagere scholen te gaan. Er zijn in de eerste plaats te weinig officiële lagere scholen en bovendien is hun kwaliteit niet altijd even goed.

SCUK ontwikkelde daarop samen met het Ministerie van Onderwijs het idee van zogenaamde Accelerated Learning Centers (ALC’s). Dat zijn schooltjes in huizen van privé personen, waar out-of-school kinderen in een versneld programma van twee/drie jaar de stof van de eerste jaren van de lagere school aangeboden krijgen. De ALC’s zijn gesitueerd in de buurt van de reguliere lagere scholen. Men geeft in een jaar twee jaar lagere school stof en nadat de kinderen dat twee/drie jaar gedaan hebben kunnen ze instromen in de reguliere lagere scholen. Natuurlijk wordt tegelijkertijd een trainingsprogramma aangeboden aan de leerkrachten van de reguliere lagere scholen en wordt hun capaciteit uitgebreid. SCUK geeft een klein salaris aan de (meestal) vrouwelijke docenten van de ALC’s en ook lesmateriaal wordt verschaft. Dit concept werkt prima in Noord Afghanistan, duizenden kinderen zijn op deze manier al ingestroomd in het reguliere onderwijs.

SCUK, samen met het Ministerie van Onderwijs en Save the Children Nederland, heeft daarop het idee geopperd om hetzelfde te gaan doen in Uruzgan. Het Nederlandse Ministerie voor Ontwikkelingssamenwerking heeft gelden beschikbaar gesteld om een QPEP programma te starten in Uruzgan.

Het doel van mijn reis naar Uruzgan was dus om dit programma op te starten. We voeren dit project uit samen met een lokale Afghaanse organisatie. Dit omdat het nog een beetje gevaarlijk is om als westerlingen dit programma alleen uit te voeren in Uruzgan. De lokale organisatie in Uruzgan bestaat uit hele leuke mannen die erg gemotiveerd zijn om onderwijs te geven aan de vele out-of-school kinderen. We zijn druk bezig om ook vrouwen te betrekken bij hun werk. Ze hebben tot nu toe al 37 huizen geïdentificeerd waar ze een ALC kunnen beginnen en ze zijn begonnen met de docenten te gaan trainen. Het lesmateriaal is intussen aangekomen in Kandahar en zal deze week worden vervoerd naar Uruzgan. We hadden dat materiaal al enkele weken geleden verstuurd, maar wegtransport is ook een gevaarlijk business hier……..

OK, ik ben naar Uruzgan gereisd met een klein vliegtuigje van een privé organisatie en heb geslapen in het beroemde Kamp Holland. De ontvangst was prima, goed eten en de match Nederland - Denemarken live gezien. Elke ochtend ging ik naar de poort en werd daar opgewacht door iemand van de lokale organisatie en drie dagen hebben we in hun kantoor in Tarin Kowt uitvoerig gesproken over ons project.

De sfeer in Tarin Kowt was gemoedelijk en deed me sterk denken aan de kleine stadjes in Somalië waar ik zo vaak heb gewerkt. De mensen kijken ernaar uit dat hun kinderen eindelijk wat onderwijs kunnen volgen en ze zijn blij dat er wat rust is teruggekeerd in hun stadje. De bakker en de slager zijn van mening dat de Nederlanders goed werk hebben gedaan en nog steeds doen in Uruzgan. Ze hopen allemaal dat Nederland Europees kampioen wordt. Vooral op voetbalgebied zijn ze goed op de hoogte van de moderne ontwikkelingen.

Ik voelde me erg veilig in Tarin Kowt, te midden van al die gemotiveerde mensen. Geen moment heb ik me bedreigd gevoeld, alhoewel ik natuurlijk ook wel begrijp dat de vijand, Taliban en moslimfundi’s, op de loer liggen en al ons werk behoorlijk kunnen frustreren: zij willen geen ’westers’ onderwijs en vooral niet voor meisjes.

Ik hoop van harte dat Nederland langdurig steun zal geven aan ons onderwijsproject. Onderwijsontwikkeling is een langdurig proces, dat vele jaren zal gaan duren. Het is niet iets dat in een twee/jaar geregeld is. Echter, het is het enige dat op termijn gaat werken, de bevolking van Uruzgan is voor de overgrote meerderheid niet in staat om te lezen en schrijven. Onderwijs is het liefste dat ze willen en zal uiteindelijk crucial blijken te zijn in de strijd voor vrede en vooruitgang in Afghanistan.

Nog even over de Timo School, waar iedereen alles van weet. De grond is gegeven door de community, de tekeningen zijn gemaakt en de budgetten zijn ontwikkeld. We hopen dus snel te kunnen beginnen met de constructie. Anticiperend op de komst van deze school zijn er in drie privé huizen al klassen begonnen, waar in totaal 180 kinderen les krijgen van 10 docenten. SCUK voert dit project uit in opdracht van Save the Children Nederland. Meer informatie is te vinden op de web site van SCF Nederland.

Dit was mijn verhaal op deze zaterdagmorgen. Gisteravond heb ik gegeten met twee Nederlandse journalisten van Nieuwe Revue en wat andere kranten, die op eigen houtje naar Uruzgan gaan deze week. Het was heel gezellig en ik ben ervan overtuigd dat ze prima verhalen gaan schrijven in de komende weken.

2 opmerkingen:

Unknown zei

Beste Leo,

Interessant verhaal wat je schreef over jullie activiteiten. Ik heb net contact gehad met Save the Children NL om te zien of ik jullie activiteiten in Uruzgan kan belichten. En al researchend kwam ik al snel jouw blog tegen. Van 1 t/m 16 juli ga ik naar Kamp Holland (reistijd moet er nog af, zeg maar 10 dagen daar) voor Avro radio 1 en ik zou het heel leuk vinden om een reportage te maken over jullie project. Heb vrijdag daarover nog contact met Marinke Ros, maar nu weet jij het ook alvast. Wellicht heb je nog suggesties/ideeen. Hartelijke groet, Petra Wijnsema, verslaggever Avro radio 1, petra@wijnsema.nl.

espelho zei

Tja, ik kan een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken. Ik had meer van deze blog verwacht. U gaat maar erg beperkt in op wat U eigenlijk doet, hoe het echte leven er is en waar U tegenaan loopt. Het is erg veel eten, boekjes, eten, expresso, eten, whiskey, eten, favoriete boekhandel. Kortom: teveel Leo Schellekens in Afghanistan.
Vertelt U nu eens wat meer over wat er leeft en hoe het er echt is!
Nu lijkt het wel een snoepreisje! Of is het dat ook ????