Zaterdagmiddag; bezoek van Obama

Het is al weer enkele weken geleden dat ik tijd heb kunnen vinden om iets toe te voegen aan mijn blog. Na mijn bezoek aan Nederland waar ik sommige van jullie heb gezien, maar de meeste niet, ben ik voor vijf dagen vertrokken naar India, alwaar ik het Regionale kantoor van Save the Children bezocht heb voor enkele besprekingen. Het werd me daar duidelijk bij wat een grote en invloedrijke organisatie ik eigenlijk werk. Een veelheid aan projecten wordt uitgevoerd in Centraal en Zuid Azië, op onderwijsgebied, in de gezondheidszorg en natuurlijk nu ook veel hulp bij rampen (Myanmar) en daar zijn vele honderden mensen bij betrokken.

India en dan eigenlijk New Delhi heeft een grote indruk op me gemaakt. In de hele stad, die 17 miljoen inwoners telt, wordt gebroken en gebouwd. In 2010 zijn in Delhi de Commonwealthgames en er wordt een volledig nieuw vliegveld gebouwd, tien keer groter dan het oude, en de hele stad ligt verder open omdat men er een metro aan het bouwen is. Het verkeer in Delhi is nu dan ook een grote chaos; auto’s, riksja’s, fietsen, koeien en voetgangers, alles beweegt door elkaar heen. De afstand tussen mijn hotel en het regionale kantoor, wat ongeveer drie kilometer is, legde ik met een airconditioned taxi gemiddeld af in drie kwartier (vanwege de grote hitte in Juli in Delhi wordt het niet aangeraden om die drie kilometer te lopen).

Ik heb natuurlijk heel weinig van de stad kunnen zien, maar wat me opviel waren vooral de prachtige regeringsgebouwen uit de Engelse periode; daar deed Delhi me enorm denken aan Washington en Parijs, met zijn brede boulevards en prachtige gebouwen. Je voelt in de stad, waar overigens ook enorm veel armoede is, dat daar een soort nieuwe wereld aan het ontstaan is, er is een soort dynamiek in India en ook een duidelijk optimisme. Natuurlijk heb ik een korte rit gemaakt met een fiets riksja, samen met een collega van het regionale bureau zochten en vonden we een restaurant dat bier verkocht, zeldzaam in India. Kortom, een enerverend bezoek en ik wil er zeker nog wel eens teruggaan.

Op zondag kwam ik terug in Kabul en op maandagmorgen vond de grote explosie plaats bij de Indiase ambassade hier. Twee weken daarvoor had ik daar nog in die rij gestaan voor een Indiaas visum. Die hele rij was nu het slachtoffer van een zelfmoordenaar; de ambassade ligt ver hier vandaar, dus ik heb er zelf niets van gemerkt, de straat is nog afgesloten en ik vraag me af of die enorm vriendelijke mensen die mij geholpen hebben voor mijn visum, nog in leven zijn. Iedereen hier is ervan overtuigd dat Pakistan achter deze aanslag zit. Er zijn hele goede argumenten voor deze opvatting te geven: vele Indiërs werken hier aan de opbouw van het land, men bouwt een nieuw parlementsgebouw, men is actief in de constructie van wegen en scholen en men is erg actief in het ondersteunen van de regering Karzai.
Het oude conflict tussen India en Pakistan gaat zich meer en meer afspelen in Afghanistan. Voor de liefhebbers: er is een nieuw boek verschenen van Ahmed Rashid, DESCENT INTO CHAOS, How the war against Islamic extremism is being lost in Pakistan, Afghanistan and Central Asia, Allan Lane, Penguin Books, London 2008. Als je dit boek leest ga je meer en meer geloven dat de opvatting van de Afghanen juist is, Pakistan speelt een belangrijke rol bij het continueren van de instabiliteit in Afghanistan. Maar ja…. het is een zogenaamde bondgenoot van de Bush’ Verenigde Staten in de strijd tegen Al Qaeda en ze beschikken over het kernwapen…… kortom, lees Rashid.

Het geweld in Afghanistan neemt de laatste weken toe (het is zomer en dan nemen de aanslagen altijd toe!), er was een zelfmoord aanval op een markt in Uruzgan, er zijn doden gevallen bij een aanslag in Helmand, etc. etc. Zelfs Obama schijnt nu het boek van Rashid gelezen te hebben en heeft voorgesteld om Amerikaanse troepen terug te halen uit Irak en te sturen naar Afghanistan………… Trouwens, Obama is hier vandaag op bezoek bij Karzai!!!!

Om onze onderwijsprojecten uit te voeren hebben we in de eerste plaats rust en orde nodig. Het klinkt misschien wat gek, maar als de Talibaan blijven doorgaan met het kapotschieten van onze scholen, het tegengaan van onze inspanningen om meer meisjes naar scholen te sturen en in het algemeen alle moderne ontwikkelingen frustreren, wat moet er dan anders gebeuren dan hen met geweld hiervan te weerhouden? Ik ben in principe tegen geweld, maar als deze Taliban samen met Pakistaanse en Arabische terroristen zo te keer blijven gaan, zie ik geen andere uitweg dan ze met militaire middelen uit te schakelen. Ik geloof er heilig in dat de meerderheid van de goedwillende Afghanen een gewoon leven wil leiden en wil dat hun land bevrijd wordt uit de spiraal van geweld, welke het land nu al dertig jaar teistert. Zoals ik al eerder zei: Nederland is samen met andere coalitiepartners bezig om het Afghaanse leger en de politie op te bouwen, het lijkt mij de enige juiste weg naar ontwikkeling voor dit grotendeels straatarme en onwetende land, met zijn rijke bevolking. Dat gaat nog jaren duren en ik hoop dat Nederland met haar partners blijft volhouden.

Met mijn werk gaat het intussen prima. Gisteren hoorde ik dat de bouw van de Timo school in Uruzgan binnenkort van start gaat. En, Save the Children (UK) gaat in samenwerking met enkele lokale organisaties met geld van de Wereldbank in heel Afghanistan een groot programma uitvoeren op het gebied van lerarenopleiding. Natuurlijk alleen in die gebieden waar we kunnen werken en waar we vanwege de security dus rustig met de goedwillende bevolking kunnen werken aan de opbouw.

Kortom, naast vele negatieve ontwikkelingen, toch ook sommige positieve tekenen. De belangrijkste daarvan is misschien wel dat na de Amerikaanse presidentsverkiezingen er een president zal zijn die enig begrip heeft voor wat zich in dit cruciale deel van de wereld afspeelt.