Voorlopig laatste bericht

Vanmiddag nog even naar mijn kapper, de beste die ik ooit gehad heb. Vanavond een dineetje met wat selecte vrienden van Save the Children in mijn favoriete Chinese restaurant Golden Keys (www.goldenkeykabul.com). Nog twee dagen ben ik in Afghanistan en dan zit mijn jaar hier er op.

Gisteren heeft Barack Obama zijn nieuwe Afghanistan/Pakistan politiek gepresenteerd, indrukwekkend!!! Het kankergezwel, bestaande uit Al Qaida en aanverwante radicale moslim groepen, vormt een gevaar voor de hele wereld en het moet verslagen worden. Het heeft zich verspreid over Afghanistan, Pakistan en dringt nu binnen in India. Het is aanwezig in het Midden Oosten, Europa en Amerika. De hele morgen zijn er interviews op BBC geweest en er is een brede concensus, hopelijk gaat het lukken…..

Het was een enerverend jaar, dankzij internet en satelliet tv kon ik goed op de hoogte blijven over wat er in de wereld gebeurt. Ik was hier ook alleen, dus ik heb erg veel kunnen lezen en studeren over de regio. Het was ook een zwaar jaar, door de enorme security restricties van Save the Children heb ik weinig van dit prachtige land kunnen zien. Ik heb een trip naar Uruzgan gemaakt, ben eenmaal tien dagen in de noordelijke stad Mazar-e-Shariff geweest, heb een kort bezoek gebracht aan Tajikistan, ons noordelijke buurland, en ben een weekje in New Delhi geweest.

Ik had graag met de auto gereden naar Herat, de oude cultuurstad in het Westen, aan de grens met Iran, door de prachtige Hindu Kush bergen; ik had graag met mijn collega Talib naar Islamabad in Pakistan willen rijden door de beroemde Kyber Pass, de hoogste pas ter wereld, maar jullie hebben het misschien gehoord, gisteravond nog is daar een moskee opgeblazen met 48 doden; ik had Kandahar willen bezoeken, waar we zelfs een onderwijsproject hebben en waar mijn collegas van Save wekelijks vroegen wanneer ik eens kwam; ik had Bamyan willen bezoeken waar de Taliban de Boedha beelden hebben opgeblazen; ik had, ik had, ik had…..

Het was dus ook moeilijk om mijn primaire taak uit te voeren: het brengen van goed onderwijs aan de meerendeels ongeletterde bevolking van Afghanistan. We begonnen vandaag ergens een schooltje in het zuiden en morgen komen de Taliban en steken de hele zaak in brand; dit komt niet eenmaal voor, maar vele malen. Onderwijzers, vaak vrouwen, worden eenvoudigweg doodgeschoten. De Taliban worden sterker, zelfs hier in Kabul waren de laatste maanden vele aanslagen, ondanks de overweldigende politiemacht.

Praten met de Taliban? Ja natuurlijk, maar praten met wie? Het is een ongeregelde groep van ongeletterde boeren en criminelen, die opereren in het hele land, en financieel in stand gehouden door de enorme opbrengsten van de opium handel. Er is geen bestuur, geen voorzitter of een telefoonummer dat je kunt bellen om een afspraak te maken voor een gesprek.

Het is van groot belang dat Obama naast soldaten ook ontwikkelingswerkers hier naartoe gaat sturen, de arme bevolking van dit land heeft bovenal behoefte aan ontwikkeling, gewoon scholen en ziekenhuizen, gewoon eten en gelukkig zijn, leven in vrede. Maar een voorwaarde hiervoor is wel dat de tegenkrachten verslagen worden.

1500 Nederlanders zitten in Kamp Holland in Uruzgan, maar het wordt steeds vaker Uruzdam genoemd, een zelfde aantal Canadezen zit in Kandahar wat ook wel Canadahar wordt genoemd. Ze doen bewonderingswaardig werk, maar het wordt tijd dat het grootschaliger en gecoordineerder gaat gebeuren en de enige die dat coordineren kan gaan doen, is wereldmacht Amerika. Dat is het belang het initiatief van Obama. Het is geen gemakkelijke klus, vooral ook omdat de kern van het probleem niet hier is maar in Pakistan; het is echter wel de enige mogelijkheid om hier uiteindelijk vrede en ontwikkeling te brengen. Het plan is dat dit alles gaat gebeuren in goede coordinatie met alle omringende landen hier en ook dat is van cruciaal belang.

Overmorgen dus ga ik naar Nederland en verlaat dit prachtige land met haar rijke en lieve bevolking. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, zeggen ze dan. Toch heb ik het gevoel dat dit niet de laatste keer is dat ik hier kom; eerst even een maandje uitrusten in Nijmegen, alles op een rijtje zetten en op naar de volgende klus.

Ik sluit deze blog niet.....wie weet krijgt het nog een vervolg.....