Mujahideen dag

Vandaag is het zondag en hebben we een vrije dag. Het is onafhankelijkheidsdag hier, het is 17 jaar geleden dat Afghanistan bevrijd werd van de Russen door de Mujahideen, de voorlopers van de Taliban. De Mujahideen werden met wapens en intelligence gesteund door de VS (sic). Iedereen heeft vrij en er zijn vanmiddag grote manifestaties in de stad. Ik zal er niets van zien, wij hebben de opdracht gekregen om binnen te blijven en ons niet te mengen in het feestgewoel. (ik hoor zojuist op de BBC dat er vanochtend geschoten is op Karzai tijdens de militaire parade, hij mankeert verder niets; toch goed dat we hier onder de oude boom moeten blijven!!!!) De Nederlandse en Deense Ambassades zijn gesloten en vanmorgen kregen we een mail van de ambassade dat koninginnedag dit jaar wordt verschoven naar een later tijdstip, jammer van de haringen. (Volgens meerdere bronnen hebben de Taliban zojuist verklaard verantwoordelijk te zijn voor de aanslag op Karzai; ze wilden niet zozeer Karzai doden, maar laten zien dat ze overal kunnen toeslaan waar ze maar willen ondanks de aanwezigheid van honderden Amerikaanse troepen en leden van het Aghan National Army (ANA). Zie ook het uitstekende interview met Karzai in de New York Times van gisteren: http://www.nytimes.com/2008/04/26/world/asia/26afghan.html?scp=6&sq=karzai+&st=nyt

Mijn week was verder prima. Dinsdag ging ik met onze grantmanager Ellie naar de Turquoise Mountain Foundation hier in Kabul. Het is een organisatie waarvan HRH The Prince van Wales en HE The President of Afghanistan de presidenten zijn en de Chief Executive is een zekere Rory Stewart. We werden ontvangen door een leuke Brit, Graham, die ons enthousiast alles vertelde over een nieuw type school dat ze aan het ontwikkelen zijn: geen gebruik maken van duur geimporteerd cement, maar van lokale materialen. Het was een stimulerend bezoek voor ons, want we willen vele nieuwe scholen gaan bouwen in Uruzgan en Kandahar en misschien kunnen we de methode van Turquoise Mountain wel gaan gebruiken. Vooral als de communities het onderhoud van de school met eigen materialen kunnen gaan doen en niet aangewezen zijn op duur geimporteerd cement is dat van groot belang voor de duurzaamheid van de scholen. Het was een prima en stimulerend bezoek.

Thuis gekomen had ik het prachtige boek over How we missed the Story uit en pakte ik het volgende project op en de coincidentie sloeg toe. Een van mijn laatste dagen in Nederland had een goede vriendin Bet, me gewezen op een volgens haar prima boek van ja, Rory Stewart: Tussenstation, te voet van Herat naar Kabul (Prometheus, Amsterdam 2007) en ik nam het gelukkig nog mee, met dank aan Dekker vd Vegt, die het in een dag voor mij bestelde.

Ik ben er nu twee dagen in aan het lezen en het is werkelijk fascinerend. In Januari 2002 wandelde de Schot Rory Stewart als eerste toerist in het net bevrijd Afghanistan, een land gevangen tussen vijndige staten, strijdende facties en botsende ideologien. Stewart volgde de vrijwel ontoegankeljke bergroute die de Mogolkeizer Babur eeuwen eerder had afgelegd. Ik weet nu ook al waarde naam Turquoise Mountain vandaan komt: een afgelegen bergstreek die in de Oudheid ooit twee beschavingen had gekend, de boedhistische cultuur van Bamian en Firoz Koh, de Turquoise Berg, een verloren gegane Islamitische hoofdstad. Een aanrader dus voor eenieder die in de toekomst hier wil komen wandelen als het toerisme aantrekt (Guillaume). De New York Times zegt: "Er zijn heel wat moedige reisboekenschrijvers, maar naast Stewart verbleken ze tot zusjes Hilton(.....) Als je vastbesloten bent om iets volslagen ideoots te doen en door een ooorlogsgebied gaat wandelen, maak je de meeste kans de overmijdelijke kritiek neer te slaan door simpelweg een meesterwerk te schrijven. Stewart heeft dat gedaan. Tussenstation is bijna te goed om waar te zijn."

Ik ga nu verder lezen in het tweede deel, we zijn nu gewandeld tot de Turquoise Mountain.

Mijn wandeling vandaag wordt vaak onderbroken, maar het was de moeite waard. Ik kreeg bezoek van Abdu Karim, Judge van de Surpreme Court in Afghanistan. Hij is de broer van Sonia, een van de studenten uit Bess'inburgeringscursus bij Alexander Calder in Nijmegen. Sonia had wat kleinigheden voor hem meegestuurd en die kwam hij ophalen. Onder de grote boom zaten we wat te praten, Abdu sprak voortreffelijk engels. Wat wist ik van Sonia, een vluchteling uit Afghanistan. Onder de boom werd het me een beetje duidelijker. Sonia was al op jonge leeftijd uitgehuwelijkt aan een vreselijk oude man, die in de hele familie gehaat werd. Ze is letterlijk Afghanistan uitgevlucht voor die man. Ze wil graag in Nederland verder gaan studeren en ze is tegenover Abdu enorm positief over Bess'cursus, ze chatten bijna elke dag. Ik had net gelezen dat volgens Maurice de Hond Trots op Nederland de tweede grootste partij van Nederland gaat worden en ik vroeg me af hoelang de Sonia's van deze wereld nog hun illusies en idealen in Nederland kunnen realiseren.............

Volgens Abdu is het leven zwaar in Kabul. Hij was vanochtend maar niet naar de stad gegaan, want hij verwachtte moeilijkheden. Hij vertelde me dat zijn salaris als een van de topmensen van de Kharzai regering ongeveer 50 Euro per maand is. Binnenkort gaat hij me uitnodigen voor een bezoek aan zijn huis, waar hij woont met zijn Moeder en nog wat meer broertjes en zusjes. Als ik wat nodig had, moest ik hem maar bellen....... Een boeiende ontmoeting.