maandag 1 september 2008

Maandagmiddag - Ramadan

Vandaag begint de Ramadan, van zonsopgang tot zonsondergang vasten. De lokale staf op ons kantoor heeft een aangepaste werktijd, om 14:00 kunnen ze naar huis.

Het was trouwens ook om en andere reden groot feest in Kabul. De bronze medaillewinnaar van de Olympische Spelen arriveerde enkele dagen geleden vanuit Beijing. Er was een grote optocht vanaf het vliegveld naar een huis, hier vlakbij, alwaar de hele nacht feest gevierd is. Het is de eerste medaille die Afghanistan ooit veroverd heeft in de geschiedenis van de Olympische Spelen en de mensen die ik sprak waren er duidelijk mee ingenomen. De winnaar kreeg een huis, een auto en US$ 20,000. Ik heb er verder niets van meegekregen en ook niets van gezien, wegens de veiligheid mogen wij ons guesthouse niet verlaten.

Over veiligheid gesproken, het kan nog erger dan bij mijn werkgever Save the Children UK. Ik zou gaan eten met een collega van een bevriende organisatie en wilde met haar afspreken in een restaurant in de stad. Ze vroeg me of ik haar wilde ophalen in haar guesthouse. Daar aangekomen besefte ik de reden dat ik haar moest ophalen. s’Avonds mogen zij niet met een auto naar de stad, dat is volgens haar organisatie te gevaarlijk, de auto kan kapotgaan, daarom reden we in konvooi naar het restaurant,, met haar chauffeur in een lege auto achter onze auto aan…….

Ik ben druk bezig met het treffen van voorbereidingen voor de start van onze nieuwe Wereldbankprojecten. Zoals ik al eerder heb vermeld heeft Save te Children de tender gewonnen om twee grote nieuwe projecten voor de Wereldbank te gaan uitvoeren.
Nadat het Ministerie van Onderwijs en de donoren al wat jaren bezig zijn om het lagere onderwijs in Afghanistan van de grond te krijgen, komen nu de eerste kinderen van die scholen en natuurlijk ontstaat dan de behoefte aan middelbaar onderwijs. Er zijn weinig middelbare scholen en de kwaliteit is slecht. De Wereldbank heeft een groot project geformuleerd om het middelbare onderwijs in Afghanistan te gaan helpen. Wij gaan dat project uitvoeren in zeven provincies in het Noorden en acht provincies in het Zuiden, waaronder de ‘Nederlandse’ provincie Uruzgan.

Wij werken in de uitvoering van deze projecten samen in een consortium met een aantal lokale Afghaanse organisaties. Save the Children en ik mogen vanwege de veiligheid niet naar deze provincies reizen, dus onze dierbare collega’s uit Afghanistan gaan het werk in het veld uitvoeren. In al de provincies gaan we internet aanleggen zodat we vanuit Kabul met hen een goede communicatie kunnen onderhouden. Wat gaan we doen? Een trainingsprogramma opzetten en uitvoeren voor de leraren van de middelbare scholen en voor de managers van deze scholen, het curriculum verbeteren en eventueel wat scholen opknappen. Het project gaat minimaal drie jaar duren en daarmee hopen we kinderen die van de lagere scholen komen een goede mogelijkheid te bieden op een vervolgopleiding.

Voor deze projecten hebben we een goede teamleader nodig. De Wereldbank had een profiel gegeven waaraan deze teamleader zou moeten voldoen. Meestal wordt in een dergelijk geval de positie internationaal geadverteerd en komt er wel een internationale expert op af. We besloten echter in dit geval om te gaan kijken of we niet een goede Afghaan konden vinden; onder andere vanwege de taal en de cultuur leek ons dat een goed idee. Via mijn netwerk kreeg ik het Curriculum Vitae toegespeeld van Nader, een 68-jarige onderwijsdeskundige die in Kabul woont. Zijn curriculum voldeed op het eerste oog in de verste verte niet aan de eisen die het profiel van Wereldbank stelde, maar ik dacht, ik wil toch met hem verder in gesprek gaan. Nadat we een uurtje hadden gepraat stelde ik voor achter de computer te gaan zitten en we hebben zijn curriculum helemaal herschreven en opgepoetst. In de oorspronkelijke versie van zijn curriculum had hij geschreven dat hij zich had beziggehouden met lerarentraining, maar al pratende bleek dat hij ook het curriculum voor het Ministerie had geschreven, leiding had gegeven aan een staf van 20 medewerkers, jaarverslagen had gemaakt en nog vele andere zaken. Zo hebben we in vier/vijf uur tijd zijn curriculum helemaal herzien en de oorspronkelijke 1½ pagina uitgebreid tot vier pagina’s. Het was nu een prima verhaal.

Het Ministerie van Onderwijs en de Wereldbank hier in Kabul vonden het ook een prima CV en Nader gaat benoemd worden tot mijn rechterhand in de uitvoering van het project.

Waarmee ik wil zeggen: Ik denk dat er vele Afghanen hier rondlopen die enorm gemotiveerd zijn en de potentie hebben om een prima bijdrage te leveren aan de opbouw van hun land, maar vaak krijgen zij geen kansen om dat ook daadwerkelijk te doen.

Nader is een hele aardige, bescheiden man die, en daar ben ik van overtuigd, prima gaat functioneren in ons project. Hij is getrouwd en heeft twee dochters in London. Hij is altijd hier gebleven, ook in de erg moeilijke tijden van grote oorlogen hier. Nooit heeft hij zijn land te verlaten, hoewel hij er wel vaak over heeft nagedacht. Uiteindelijk krijgt hij dan nu een kans om een belangrijke baan te gaan vervullen in het kader van de opbouw van zijn land.

Het is een erg stimulerende ervaring voor mij en ik loop al dagen fluitend rond dat ik de gelegenheid krijg om met zo’n prima persoon te gaan samenwerken. Ik heb dus nu een groep Afghaanse organisaties rondom me heen en tenminste een senior Afghaanse medewerker. Er zijn nog enkele vacatures in ons project en ik ga alles op alles zetten om daar ook goede Afghanen voor te vinden; misschien kan ik zelfs proberen om ze uit Nederland te halen????

Begin September kom ik weer een paar weken naar Nederland, oa ook om het lustrum van mijn eerste werkgever het Derde Wereldcentrum van de voormalige Katholieke Universiteit van Nijmegen mee te vieren. Het lijkt me leuk om al die oude vrienden weer eens te ontmoeten, ik heb vele jaren geen contact met ze onderhouden. Ook is het natuurlijk fijn om weer eens rustig door de stad te kunnen wandelen, met de fiets naar een restaurant te gaan en alleen een winkel in te gaan.

Mijn werk hier is enerverend, de collega’s zijn enorm aardig, maar de security maatregelen zijn draconisch. We wonen in een prachtig huis, alles is onlangs opgeschilderd, we hebben een grote tuin met prachtige bomen, maar we kunnen geen stap buiten de deur zetten.

Wat zou het heerlijk zijn om hier in buurt naar een restaurant te wandelen, of op straat een kebab te eten, en heerlijk met de mensen te praten? Dat is echter hier nog niet mogelijk, je kunt zomaar ontvoerd worden…… Daarom zijn we heel voorzichtig, security first…….

2 opmerkingen:

Ruud Baars zei

Dat ik jou nu tegenkom na bijna 50 jaar! Via schoolbank en Paul de Greef, op zoek naar klasgenoten van vroeger.........Lees ik je blog en ervaar hoe actief je momenteel bent in A. Geweldig Leo. Ik krijg alles,zoals velen, mee via de media; het komt via jouw verhalen veel dichterbij. Je moet ongelooflijk veel hebben meegemaakt in de landen die je hebt aangedaan. Mijn meest verre ervaring was Tibet en Nepal. Heb van Lhasa naar Kathmandu gefietst en ben overweldigd door alle ervaringen. Dat moet jij in veelvoud hebben.
Als je tijd vindt hoor ik graag nog eens van je!
Hartelijke groet uit het veilige Tilburg.
Ruud Baars

Marga zei

Hoi Leo,

Leuk dat ik jou vind op een blogg. Weet je nog Nicaragua? Jij en Kees op de universiteit en ik bij Bess hoogzwanger in het zwembad?

Marga Hoijtink