Soort van rust in Kabul

De eerste sneeuw is hier vannacht gevallen, de toppen van de majestueuze Hindu Kush bergen zijn weer helemaal wit, de winter komt er hier ook aan. Hier in huis is geen centrale verwarming, alle kamers hebben bukhari’s, kachels waar hout in gestookt wordt. Het werkt voortreffelijk, het enige probleem is dat er geen knop aan zit om het zachter af te stellen.

Afghanistan lijkt een beetje rustig deze dagen en ook in Kabul is de rust weergekeerd na enkele uiterst laffe moorden op en ontvoeringen van buitenlandse werkers: Twee medewerkers van DHL vermoord; enkele journalisten ontvoerd, waaronder een Nederlandse; een Engelse medewerker van een Christelijke NGO vlakbij ons kantoor doodgeschoten, etc. Enkele weken moesten we dus strikt thuisblijven in ons guest house, maar recentelijk is onze bewegingsvrijheid weer iets verruimd: we mogen soms weer naar een restaurant in de stad.

Er wordt hier veel gesproken over mogelijke gesprekken met de Taliban. President Karzai heeft eerder deze week aangeboden dat de voormalige Taliban leider Mullah Omar wat hem betreft gratie kan krijgen als hij uit zijn schuilplaats tevoorschijn komt en wil onderhandelen. Ook ik ben in principe altijd voor vreedzaam onderhandelen, maar moet je onderhandelen met mensen die zulke ernstige misdaden hebben begaan? Dat vragen veel van mijn vrienden zich hier af. De Taliban gaan maar door met afschuwelijk misdaden; vorige week nog hebben ze zoutzuur gegooid in de gezichten van enkele meisjes in Kandahar die de ‘misdaad’ hadden begaan om naar school te gaan. Deze week hebben ze een enorm voedseltransport van het World Food Programme gekaapt op de weg van Pakistan naar Afghanistan bestemd voor de hongerende bevolking hier. Tijdens het bewind van de Taliban hier tot 2001 mochten meisjes niet naar school en werd vrouwen verboden om zich te laten behandelen in het ziekenhuis, etc. etc. Moet je met deze mensen gaan onderhandelen? Het blijft voor mij uiterst moeilijk om een direct antwoord te geven op deze vraag, maar ik kan begrijpen dat veel van mijn vrienden hier grote problemen mee hebben.

Ons onderwijs werk gaat gestaag verder. Save the Children is zo langzamerhand de belangrijkste partner van het Ministerie van Onderwijs vooral nu we begonnen zijn met de nieuwe grote projecten van de Wereldbank om leraren van middelbare scholen te gaan trainen. Zoals ik al eerder heb verteld, sinds 2001 is de regering hier bezig om kinderen in het lagere onderwijs te krijgen, vele kinderen zijn daar nu zo’n beetje klaar mee en nu gaan ze proberen een vervolg voor hen te creëren. We werken in die projecten samen in een consortium van lokale NGO’s die het ‘vuile werk’ gaan opknappen in de onrustige provincies in het zuiden. Wij mogen daar niet komen vanwege de security, maar we helpen hen zoveel mogelijk en proberen zo toch samen iets op gang te brengen in het zuiden. Uiteindelijk gaat het om het winnen van de ‘hearts and minds’ van de gewone Afghanen, ook in het zuiden, zij moeten uiteindelijk hun land verder tot ontwikkeling brengen.

Ik volg hier nauwgezet op de BBC en CNN de beroeringen in de internationale 'grote' wereld. De financiële crisis die steeds meer uit de hand lijkt te lopen en de afschuwelijke zaken die gebeuren in vele landen van de wereld, waaronder natuurlijk de oorlogen in mijn geliefde Afrika. Het lijkt er soms op dat de financiële crisis een beetje aan Afghanistan voorbij gaat: de mensen hier leven al zo lang in een crisis. Het kan hier bijna niet slechter gaan dan zoals het nu gaat. Natuurlijk, de mensen hier worden getroffen door de duurdere voedselprijzen maar ze hebben al zo weinig voedsel, dus nu wordt het nog minder en minder: minder dan minder.

Een paar jaar geleden was ik nog enige tijd in Rwanda, een prachtig land met veel regen en dus schitterend groen met heuvels, dalen en meren. De mensen waren lief en toegankelijk. UNICEF heb ik daar geholpen om een onderwijsproject op te zetten voor een getraumatiseerd volk dat de enorme genocide, waarbij miljoenen mensen zijn vermoord, te boven aan het komen was. Nu is het opnieuw oorlog, net over grens van Rwanda en de Kongo worden weer duizenden mensen vermoord. Moeten we daar nu als Europa weer soldaten naar toe sturen om de strijdende partijen uit elkaar te houden?

Olietankers worden gekaapt voor de kust van mijn geliefde Somalië, nog steeds een van de armste landen ter wereld, met weinig positieve vooruitzichten op verbetering. Moeten we ook daar een leger op afsturen om dat te voorkomen en verbeteren? Kortom, veel werk aan de winkel voor onze geliefde nieuwe leider van het Westen: Obama en misschien Hillary……

Intussen is het hier al weer vijf uur en wordt het snel donker. Vanavond gaan we even eten in het Verenigde Naties guest house; op vrijdag wordt er hier niet gekookt voor ons in huis. Begin December hebben we een weekje vrij omdat de moslims ID vieren. Waarschijnlijk ga ik met mijn collega Talib een weekje naar Islamabad, waar hij zijn familie gaat bezoeken. Het lijkt me leuk om weer een nieuw land te bezoeken en vooral ook om met de vrienden van Talib te praten over de boeiende ontwikkelingen in de regio hier. Als ik terugkom in Kabul zijn we al weer snel bij 22 December en dan vlieg ik voor enkele weken naar Nijmegen om heerlijk met Bess de kerst te vieren.

Het leven in Kabul gaat dus gewoon verder, mijn werk is nog steeds enorm leuk en uitdagend, mijn collega’s op het werk zijn erg gemotiveerd en mijn Afghaanse vrienden zijn betrokken bij wat we hier samen aan het proberen zijn op te bouwen. Onderwijs blijft toch een van de basiselementen voor een betere toekomst en veel Afghanen begrijpen dat. Het Ministerie van Onderwijs zit ook vol met ambtenaren die proberen het beste ervan te maken ondanks het feit dat ze in onze ogen erbarmelijke arbeidsomstandigheden hebben. Ik heb grote bewondering voor al die Afghanen die hier ondanks alles blijven en niet vluchten naar landen als Nederland. Het is vaak erg moeilijk voor ze hier en ze vragen me soms of ik niet iets kan regelen voor ze in Nederland. Je kunt je afvragen of ze het in Nederland beter zullen hebben dan hier? Maar uiteindelijk gaan ze dan toch hier door en doen ze alles om een verandering ten goede te bevorderen. Dat er ook oppositie tegen ze is, ja, dat is jammer, maar samen met de internationale hulp proberen ze om die te overwinnen.

Soms lijkt het er op dat het een beetje de goede kant uitgaat met Afghanistan, het is mogelijk om optimistisch tegen dit land aan te kijken. Maar dan plotseling kan er weer van alles afschuwelijks gebeuren.

Daarom blijven we enorm alert, nemen geen risico’s en proberen er samen met onze Afghaanse vrienden het beste van te maken.

Het is nu zaterdagmorgen, de zon schijnt en het is rustig op deze laatste dag van het weekend. Morgen gaan we weer gewoon werken......