Vogeltje

Recentelijk zijn hier in een nest van de grote boom in de tuin wat vogeltjes geboren en toen ik gisteren onder die boom zat kwam het bij me op dat mijn relatie met Afghanistan een beetje lijkt op deze kleine vogeltjes. De eerste weken zitten ze dicht bij de moeder en zijn ze bang en durven ze niet weg te gaan. Daarna, als ze groter zijn gaan ze voorzichtig steeds verder van de moeder af. Ik ga nu ook steeds verder weg van mijn guesthouse.

Vrijdgavond ben ik met collega's voor het eerst chique uit eten gegaan. In een achterbuurtstraat van Kabul bevindt zich het franse restaurant l'Atmosphere, waar alleen de expatriate community komt. Geen teken vermeldt dat er in deze zeer slechte straat een restautant is. We stoppen bij een grote oude muur waar een poort in zit. De hele muur ligt vol met zandzakken. Als we gestopt zijn, gaan we de eerste poort door en worden we uitvoerig gefouilleerd door gewapende guards, dan een tweede stalen deur door; paspoortcontrole en na een derde stalen deur komen we in een paradijselijke tuin met een zwembad. We lopen het restaurant in en genieten van een uitstekende maaltijd. De fillet is werkelijk voortreffelijk: de ober vraagt netjes: rare, medium of well-done? en ik krijg mijn fillet inderdaad rare, hetgeen me vaak in Nederlandse restaurants niet lukt. Goede franse wijnen en voortreffelijke chocolate mousse completeren ons diner, waarna we in de tuin nog een koffie met cognac nuttigen. Dat is dus ook Kabul........., iets verder van het nest verwijderd.

Zaterdag maken we weer een lange tocht door de stad, er is veel verkeer en het lijkt allemaal heel normaal. Er wordt veel gebouwd in Kabul, vele nieuwe kleurrijke flats verrijzen en er wordt hard gewerkt aan het verbeteren van de wegen. Velen lopen rond met mobiele telefoon. Natuurlijk zijn de gevolgen van dertig jaar oorlog nog duidelijk zichtbaar, vele kapotgeschoten gebouwen en gebombardeerde plakken, maar er spreekt toch ook een soort optimisme uit deze stad, veel mooie nieuwe winkels, grote shopping centers, zoals de Lonely Planet gids zegt: "exciting, frustrating, inspriring and shocking in equal measure". We eindigen onze tocht zaterdag in het Cafe Kabul, een lunchcafe met een schitterend terras, waar we verder de hele middag al lezend doorbrengen, wederom genietend van een cafe espresso onder een parasol.

Hier lees ik in een lokale krant een goed artikel dat ik hierbij iedereen wil aanraden. Het is geschreven door een Amerikaanse journalist van de Wall Street Journal en het geeft een verrassende blik op de ontwikkelingen hier in Afghanistan, vertaald is de titel "Het is moeilijk om toe te geven, maar het gaat beter met Afghanistan". Natuurlijk kan ik na twee weken nog niet alle feiten op hun waarde beoordelen, maar ik vindt het een prima analyse. Ik las op het internet, dat het artikel zich snel verpreidt het is al gepubliceerd in The Australian. Ik heb het natuurlijk aanbevolen bij mijn vriend Michiel Willems van De Gelderlander. Wie weet bereikt het jullie nog in een Nederlandse vertaling.

http://www.theaustralian.news.com.au/story/0,25197,23619671-7583,00.html

Zojuist krijgen we een telefoontje dat er in Noord Kabul een zelfmoordenaar zichzelf heeft opgeblazen en er zijn voor zover nu bekend drie doden. Jullie zullen er nog wel meer van horen. Ook herdachten we vandaag op het werk een franse collega van Save the Children die vrijdag vermoord is in Oost Tchaad, vlakbij de grens met Sudan.